Kvalitet života ljudskih prava LGBTI osoba u Crnoj Gori značajno je unaprijeđen, već od samog početka zagovaranja za ljudska prava LGBTI osoba 2003. godine. Ovaj proces se značajno intenzivirao u periodu koji je prethodio usvajanju i implementaciji Strategije za unapređenje kvaliteta života LGBT osoba u Crnoj Gori 2013-2018, odnosno periodu 2009-2013 , dok je najznačajniji napredak ostvaren u samom periodu implementacije Strategije, za čije je kreiranje inicijativa pokrenuta od strane NVO Juventas. 

Napredak u poštovanju ljudskih prava LGBTI osoba u Crnoj Gori najprije se ogleda u značajno unaprijeđenom zakonodavnom okviru koji obezbjeđuje zaštitu od diskriminacije na osnovu seksualne orijentacije, rodnog identiteta i polnih karakteristika, a koji je pozicionirao Crnu Goru kao vodeću zemlju u regionu po pitanju poštovanja ljudskih prava LGBTI osoba, te primjerom svim zemljama Zapadnog Balkana koje su u procesu pristupanja Evropskoj Uniji. 

Unapređenje zakonodavnog okvira se ogleda u promjenama u Zakonu o zabrani diskriminacije, Zakonu o rodnoj ravnopravnosti, Krivičnom zakoniku, Zakonu o zdravstvenom osiguranju, te Zakonu o Zaštitniku/ci ljudskih prava i sloboda, kao i usvajanju Zakona o životnom partnerstvu lica istog pola. Unapređenje pravnog okvira, međutim, nije u potpunosti zaokruženo i usklađeno sa svim međunarodnim obavezama i standardima. Uprkos činjenici da je Zakon o životnom partnerstvu lica istog pola usvojen 1. jula 2020. godine, LGBTIQ osobe i dalje ne mogu koristiti svoja ljudska prava garantovana datim Zakonom, ali i Ustavom Crne Gore, zbog činjenice da Vlada i Skupština Crne Gore, nijesu do danas uskladili zakonodavni okvir, što podrazumijeva usvajanje izmjena 26 zakona i 14 podzakonskih akata. Ovakva situacija ukazuje na još uvijek nedovoljno jaku političku volju i snažnu opredijeljenost svih donosioca/teljki odluka u Crnoj Gori da prioritizuju ljudska prava svih građana/ki Crne Gore.
2021., kao i 2020. godinu, obilježile su: otežano funkcionisanje tokom pandemije COVID-19 uključujući zdravstvenu i ekonomsku krizu, politička kriza nakon promjene vlasti na parlamentarnim izborima, dugotrajne izborne kampanje usljed nesinhronizovanosti lokalnih izbora, gubljenja institucionalne memorije usljed obezglavljivanja institucija na čelnim mjestima, porast mizoginije, homofobije i transfobije u javnom diskursu, ugrožena održivost nevladinih organizacija koje se bave zaštitom i promocijom ljudskih prava LGBTI osoba, kasno usvajanje budžeta za 2021. godinu, te nedovoljno sredstava za implementaciju opredijeljeno za nadležna ministarstva, smjena, a zatim i nedostatak ministra pravde, ljudskih i manjinskih prava, nedostatak jasnog političkog određenja i konsenzusa među političkim akterima u odnosu na EU integracije i vladavinu prava, izostanak prioritizacije ljudskih prava od strane političkih aktera, kao i brojni drugi.